Εξαιτίας των σχισιμάτων, των οπών και της οξείδωσης του αυθεντικού υφασμάτινου υποστηρίγματος του έργου του Μίλλερ αποφασίστηκε, για την ενίσχυση της μηχανικής του αντοχής, να συγκολληθεί σε νέο ύφασμα.
Προετοιμασία της πίσω πλευράς για φοδράρισμα
Το έργο καθαρίστηκε με μεγάλη προσοχή (η ζωγραφική επιφάνεια και η πίσω πλευρά, από τυχόν επικαθίσεις, υπολείμματα και σκόνες, με χρήση ειδικής ηλεκτρικής σκούπας) προκειμένου οι συντηρητές να προχωρήσουν στην προετοιμασία του έργου για το φοδράρισμα. Μετά από τις δοκιμές που είχαν πραγματοποιηθεί για την επιλογή του κατάλληλου συγκολλητικού υλικού εφαρμόστηκε στην πίσω πλευρά του έργου το πρώτο στρώμα του θερμοπλαστικού συγκολλητικού, σε αναλογία 1 μέρος BEVA 371 – 3 μέρη white spirit (διαλύτη). Μετά από 24 ώρες εφαρμόστηκε το δεύτερο στρώμα του θερμοπλαστικού συγκολλητικού σε αναλογία 1 μέρος BEVA 371 – 2 μέρη white spirit (διαλύτη). Το τρίτο στρώμα, εφαρμόστηκε σε αναλογία 8 μέρη BEVA 371 – 1 μέρος White spirit.
Η προετοιμασία της ελαστικής θερμοπλαστικής κόλλας, BEVA 371 και η αραίωση της με white spirit, ζύγιση και θέρμανση, έγιναν στον απαγωγό αερίων που διαθέτει το εργαστήριο συντήρησης της ΕΠΜΑΣ. Η επάλειψη του συγκολλητικού υλικού στην πίσω πλευρά του έργου έγινε με τη χρήση πινέλων (Εικόνα 1). Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και της εναπόθεσης του συγκολλητικού υλικού στην πίσω πλευρά του έργου, οι συντηρητές έλαβαν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για την ασφάλεια τους, π.χ. μάσκες, γάντια κ.λπ. Επίσης, χρησιμοποίησαν την ειδική γέφυρα που κατασκευάστηκε ώστε να μπορούν να προσεγγίζουν τα κεντρικά σημεία του πίνακα.
Τέλος, αφού το συγκολλητικό υλικό είχε στεγνώσει και σταθεροποιηθεί, στην πίσω πλευρά του έργου τοποθετήθηκε τελευταίο στρώμα συγκολλητικού υλικού, ένα στρώμα BEVA film. (Εικόνα 2)
Προετοιμασία του νέου υφάσματος
Το έργο «30η Μαρτίου 1814» του Μίλλερ, το 1855, φιλοτεχνήθηκε σε ένα ενιαίο ύφασμα. Σφραγίδες της εταιρείας παραγωγής του υφάσματος βρίσκονται στην πίσω πλευρά του έργου. Στις μέρες μας, δεν κατασκευάζονται πια ενιαία υφάσματα τόσο μεγάλων διαστάσεων. Για αυτόν τον λόγο, πρώτα επιλέχθηκε το κατάλληλο ύφασμα για το φοδράρισμα του έργου που να είναι συμβατό με το αυθεντικό ύφασμα και ικανό να μπορέσει να παρέχει την απαραίτητη ενίσχυση στο έργο σε συνδυασμό με το κατάλληλο συγκολλητικό υλικό, μετά το φοδράρισμα. Το ύφασμα που επιλέχθηκε ήταν λινό μεσαίου βάρους, χωρίς κόλλα, πλάτους 224 εκ, με κωδικό L510 από την εταιρεία Kremer. Για να μπορέσει να καλυφθεί όλη η επιφάνεια του έργου του Muller (με ύψος 440 εκ) και με τα περιθώρια που απαιτούνται προκειμένου το έργο να στερεωθεί στο ειδικό τελάρο (επιπλέον 40 εκ. υφάσματος από κάθε πλευρά) έπρεπε να ραφτούν μεταξύ τους τρεις λωρίδες του νέου υφάσματος, δηλ. να γίνουν δύο οριζόντιες ραφές. Δοκιμές ραφής πραγματοποιήθηκαν προκειμένου να γίνει επιλογή του κατάλληλου είδους ραφής το οποίο θα παρείχε μεγάλη αντοχή και ταυτόχρονα δεν θα αποτυπωνόταν στη ζωγραφική επιφάνεια του έργου κατά τη διάρκεια του φοδραρίσματος και την άσκηση πίεσης, παράλληλα με τη άσκηση θερμοκρασίας για την ενεργοποίηση του συγκολλητικού υλικού και την συγκόλληση των δύο υφασμάτων.
Το νέο ύφασμα αφού ράφτηκε και επιπεδοποιήθηκε, τοποθετήθηκε στην πίσω πλευρά του έργου πάνω από το BEVA 371 film.
Δημιουργία «φακέλου»
Μετατροπές έγιναν στο ειδικό τραπέζι – πάγκο εργασίας που κατασκευάστηκε για τη συντήρηση του έργου του Μίλλερ.
Επάνω στην ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού – πάγκου τοποθετήθηκε ενιαίο ύφασμα που χρησιμοποιείται για αφίσες. Το ύφασμα αυτό παρείχε μια ενιαία επιφάνεια χωρίς ενώσεις, ενώ κατά τις δοκιμές ανθεκτικότητας σε υψηλή θερμοκρασία, αποδείχθηκε ότι ήταν αρκετά ανθεκτικό μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη διαδικασία φοδραρίσματος. Όλη η επιφάνεια καλύφθηκε από φύλλα πολυεστέρα με επίστρωση σιλικόνης.
Το έργο, με προετοιμασμένη την πίσω πλευρά του, τοποθετήθηκε με την όψη προς τα κάτω. Πάνω σε αυτό τοποθετήθηκε το νέο ύφασμα, στερεώθηκαν και διπλώθηκαν προσεκτικά τα άκρα (η περίσσεια υφάσματος), και στη συνέχεια τοποθετήθηκαν με μεγάλη προσοχή φύλλα ειδικού αντικολλητικού και θερμάντοχου πολυεστέρα (Melllinex). Τα φύλλα συγκολλήθηκαν μεταξύ τους με αυτοκόλλητες ταινίες για να μένουν σταθερά αλλά και για να μην επιτρέπουν την είσοδα αέρα. Στόχος ήταν η δημιουργία ενός αεροστεγούς «φακέλου», μέσα στον οποίο, με την ενεργοποίηση των αντλιών κενού – απορρόφησης, θα δημιουργείτο υποπίεση.
Φοδράρισμα – Συγκόλληση με εφαρμογή θερμοκρασίας και πίεσης
Το φοδράρισμα –ολική ενίσχυση του έργου– πραγματοποιήθηκε με την εφαρμογή θερμοκρασίας από την πίσω πλευρά του έργου με τη χρήση ειδικών σίδερων φοδραρίσματος.
Αρχικά ενεργοποιούνταν οι αντλίες δημιουργίας κενού και στη συνέχεια με τη βοήθεια του αυτοσχέδιου «φακέλου υποπίεσης» ασκείτο συνεχής πίεση πάνω στις δύο προς συγκόλληση επιφάνειες – αυτή του αυθεντικού καμβά του έργου και αυτή του υφάσματος φοδραρίσματος. Η επιφάνεια χωρίστηκε σε ορθογώνια (υπό τη μορφή κάνναβου), προκειμένου να είναι εύκολος ο έλεγχος των περιοχών όπου έχει εφαρμοστεί θερμοκρασία (Εικόνα 3). Οι συντηρητές ξεκινώντας από το κέντρο του έργου, πάνω στη γέφυρα, εφάρμοζαν θερμοκρασία με τη χρήση των ηλεκτρικών σίδερων, έως ότου ολοκλήρωσαν το ολικό φοδράρισμα φτάνοντας στα άκρα του έργου. Εικόνες 4, 5, 6.
